Laatst belde een goede relatie van mij met de vraag of ik hem op weg kon helpen met een door hem zelf opgestelde concept intentieverklaring.
Zijn bedrijf (laten we zeggen ‘X BV’) had de intentie om te fuseren met ‘Y BV’. Voorafgaand aan die fusie zouden partijen eerst alleen samenwerken. In de intentieverklaring stond kort gezegd vermeld dat als de samenwerking tussen X en Y BV goed verliep de fusie doorgang zou vinden.
Mijn relatie (een financieel specialist) dacht dat het document geen juridisch effect had, omdat het “slechts” een intentieverklaring betrof. Ik ben blij dat hij mij belde…
Het verschil tussen een intentieverklaring en een intentieovereenkomst
In de fusie- en overnamepraktijk wordt veel gewerkt met intentieverklaringen of intentieovereenkomsten. Deze termen worden door elkaar gebruikt. In principe is een intentieverklaring eenzijdig. Oftewel, een partij verklaart dat hij de intentie heeft om iets wel of iets niet te doen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het voornemen van een afnemer om in het komende jaar een bepaalde hoeveelheid producten af te nemen bij zijn leverancier. Als dit voornemen vervat is in een eenzijdige intentieverklaring, kan de afnemer hier in principe niet aan gehouden worden door de leverancier.
Bij een intentieovereenkomst is dat anders. Partijen spreken dan over en weer de intentie uit om iets (niet) te doen en maken daaromheen expliciete afspraken met elkaar. Er ontstaan voor de betreffende partijen bepaalde verplichtingen waaraan zij gehouden kunnen worden.
Eenzijdig of gezamenlijk overeengekomen?
In de praktijk zijn de verschillen tussen een intentieverklaring en intentieovereenkomst echter niet altijd duidelijk. Een document kan intentieverklaring heten en een eenzijdige verklaring van een partij bevatten. Als in het betreffende document ook afspraken tussen partijen onderling worden vastgelegd, is er veelal sprake van een overeenkomst. Partijen kunnen elkaar aan de daarin opgetekende afspraken houden. Indien (een van de) partijen niet de bedoeling heeft gehad afdwingbare verplichtingen af te spreken, dan is dat vaak aanleiding voor een geschil. Dat is voor alle betrokkenen zonde.
In de hiervoor aangehaalde casus van de financieel adviseur was het de intentie van X BV om een mogelijke fusie met Y BV te onderzoeken. Het was niet de bedoeling om zich onvoorwaardelijk te verbinden aan het effectueren van de fusie.
Geen duidelijke afspraken
De intentieverklaring bevatte afspraken over de samenwerking, de fusiedatum en de daaraan gerelateerde financiële aspecten. Er werd echter geen objectieve voorwaarde gesteld aan het al doorgaan van de fusie, noch werd er enig voorbehoud gemaakt. Niet geregeld was bijvoorbeeld wat de definitie van een goede samenwerking was, hoe lang de samenwerking minimaal zou moeten duren etc. Het was dan ook niet helder of en zo ja onder welke omstandigheden X BV van de fusie kon afzien.
Daarmee legde X BV zich behoorlijk vast. Wat als gedurende de samenwerking X BV van mening is dat de samenwerking niet geslaagd is, maar Y BV daar anders over denkt? X BV zou er dan op pijnlijke wijze achter zijn gekomen dat er niet slechts sprake is van een (vrijblijvende) intentieverklaring, maar een (ook nog gebrekkige) overeenkomst.
Hoe trek je dat dan nog recht?
Gelukkig is het niet zover gekomen. Er ligt nu een mooie intentieovereenkomst.
Kortom, een overeenkomst is een overeenkomst, ongeacht de titel van het document. Bevat een document naast een intentie (voornemen) ook concrete afspraken tussen partijen, dan zijn partijen daar in beginsel aan gebonden. Indien dat (op bepaalde punten) niet de bedoeling is dan moeten partijen dat helder vastleggen. Althans, dat zou de intentie moeten zijn…
Ik raad dan ook aan om altijd even een juridisch adviseur te raadplegen voordat een intentieverklaring op papier wordt gezet. Met een telefoontje kan een hoop ellende bespaard worden.
Wilt u hier een keer over sparren? Bel mij dan gerust vrijblijvend.
